De boeken van Freida McFadden: De hulp op volgorde

De perfecte zoon

‘Mevrouw Cass, we hoopten dat uw zoon een paar vragen zou kunnen beantwoorden over het meisje dat gisteravond verdween…’ Erika heeft een perfect gezin, totdat er op een avond twee rechercheurs op haar stoep staan. Een middelbare scholiere is vermist. En Erika’s tienerzoon is de laatste die het meisje levend zag. Erika heeft altijd iets duisters gezien in haar ogenschijnlijk perfecte zoon. Ze wil geloven dat hij onschuldig is, maar als het bewijs zich opstapelt, kan ze de waarheid niet ontkennen – misschien heeft hij wel het ondenkbare gedaan.

‘Welkom bij de familie,’ zegt Nina Winchester terwijl ik haar elegante, verzorgde hand schud. Ik glimlach beleefd en kijk de marmeren gang rond. Hier werken is mijn laatste kans om opnieuw te beginnen. Maar ik zal snel ontdekken dat de geheimen van de Winchesters veel gevaarlijker zijn dan de mijne… Elke dag maak ik het prachtige huis van de Winchesters van top tot teen schoon. Ik haal hun dochter op van school. En ik kook een heerlijke maaltijd voor het hele gezin voordat ik alleen ga eten in mijn kleine kamer op de bovenste verdieping. Ik probeer te negeren hoe Nina er een zooitje van maakt, alleen maar om te zien hoe ik het opruim. Hoe ze vreemde leugens vertelt over haar eigen dochter. En hoe haar man Andrew elke dag meer gebroken lijkt. Maar als ik in Andrews knappe bruine ogen kijk, zo vol pijn, is het moeilijk voor te stellen hoe het zou zijn om Nina’s leven te leiden. De inloopkast, de luxe auto, de perfecte echtgenoot. Ik pas een van Nina’s smetteloze witte jurken maar één keer. Gewoon om te zien hoe het is. Maar ze komt er al snel achter… en tegen de tijd dat ik besef dat mijn slaapkamerdeur op zolder alleen van buitenaf op slot kan, is het veel te laat. Maar ik stel mezelf gerust: de Winchesters weten niet wie ik werkelijk ben. Ze weten niet waartoe ik in staat ben…

Soms is wat je ziet, niet wat je denkt te zien. ‘Kom niet in de logeerkamer.’ Er valt een schaduw op het gezicht van Douglas Garrick als hij met zijn vingertoppen de deur aanraakt. ‘Mijn vrouw… Ze is erg ziek.’ Terwijl hij me hun ongelooflijke penthouse laat zien, heb ik een vreselijk gevoel over de vrouw achter gesloten deuren. Maar ik kan niet het risico lopen deze baan te verliezen – niet als ik mijn donkerste geheim veilig wil houden… Het is moeilijk een werkgever te vinden die niet te veel vragen stelt over mijn verleden. Dus ik ben dankbaar dat de Garricks me op wonderbaarlijke wijze een baan hebben gegeven. Het is bijna perfect. Bíjna, want ik heb mevrouw Garrick nog steeds niet ontmoet. Ik weet zeker dat ik haar hoor huilen vanuit de logeerkamer. Als ik de was aan het doen ben, zie ik bloedvlekken rond de hals van haar witte nachthemden. En op een dag kan ik niet anders dan op de deur kloppen. Als die zachtjes openzwaait, verandert wat ik daarbinnen zie alles…